1 mei.                                                                                                                                                JONG
 MOOI
 DANSEN                                                                                                                                                LACHEN                                                                                                                                            LEVEN                                                                                                                                        DROMEN                                                                                                                                            C'est ma petite soeur ▲▼

2 mei. Mensen zeggen keer ze de andere wang toe, maar ik geloof het niet want dan zie je niet wat er gebeurt. Ik zeg kijk ze in de ogen en kan het niet; de wang is mijn enige wapen. Marie is vertrokken. Het vaarwel is vergaan want er is niet de drempel naar de treindeuren maar de onbestaande grens in de rij uit de rij om aan te schuiven voor een paspoortcontrole. De wereld is vloeibaar geworden. Ik moet studeren voor een examen maar leef in de muziek en gedimde lichten van gisterennacht en in een onbepaalde toekomst. What if. Nothing happens. Ik staar in het niemandsland van een anonieme hoogbouwwereld waar je geen mensen ziet, maar kranen en viaducten. Waar de tijd verandert in een grap. Ik voel me in de toekomst van Wells' teletijd-machine: leegte? Een vrachtwagen knipperlicht. Rode bussen steken af tegen eentonigheid maar zijn deel, samen met de italic Westfieldletters. Dit is een impressie van mijn omgeving en het boeit geen mens. Daarom vertel ik het aan een pc. Ik heb grote zilveren oorringen aan en een roodfluwelen deken om mijn schouders geslagen. Dat was waarschijnlijk een incorrecte zin. De klok wijst haast drie aan. Maar dat zal het heden niet veranderen. Als er geen tijd bestond, leefden we dan altijd in het nu?

Ik wil mezelf wit schminken als een geisha en er dan lange indianenstrepen over vegen. En pluimen in mijn haar, in alle kleuren en op een rij. Ik wil mijn tong zachtjes tegen mijn gehemelte drukken en elke omgeving vergeten. Alle zinnen beginnen altijd met ik, ook als het er niet staat. Niet-ik-mensen zijn zeldzaam - bijna uitgestorven? Soms stribbelt alles tegen terwijl er niets aanwezig is. Zal ik de dag wegslapen? PA.THE.THIEK. C'est moi (toujours).

Joow gosertjes, ik heb het te druk om te vertellen over mijn leven, maar ik moet even iets zeggen: kijk allemaal Harold and Maude als dat nog niet gebeurd is. NU. VANDAAG. VANAVOND. Over een jongen die als hobby zelfmoorden naspeelt en begrafenissen bijwoont en die verliefd wordt op een tachtigjarige vrouw met een gele paraplu. Hilarisch, prachtig en geweldig. Groetjes!

ZOETE ZONDAGEN

zuilenhuizen in Kensington rariteitenkabinetten in Portobello Street vissoep bij José betonbouw in Westbourne Green rode lichten en rode bussen in Paddington vers appelsiensap dansende strikjes en vogelvoederende moslimmeisjes in Hyde Park het Onzevader in de zondagavondmisviering van Westminster Abbey the Big Ben by night van de overkant voetgangersbrugkabels fototoestelvaagheid en -duisternis tagliatelli en parmezaan dat was vandaag zie beneden en word gelukkig slaapwel xxxx

OVER POEZIE OVER POEZIE De leegte plooit zich open / in het parkeerterrein van mijn uitzicht / en de vos / als oranje stip in een grijze wereld / (als de oranje das op het grijze pak) / (als de fluovesten van de werkmannen die de toekomst niet bouwen) / loopt verloren over het grind / (want waar / is het hol)

9 mei. Het is een beetje zoals met acteurs die je enkel kent van de rollen die ze vertolken of komieken van hun shows; ze hebben je doen huilen van het lachen, maar je kunt enkel gokken hoe ze er achter het masker van hun performance uitzien (als dat al mogelijk is; Pessoa sprak: 'Toen ik het masker wilde afdoen, zat het vast aan mijn gezicht'). Zo voel ik me soms wanneer ik tegen jullie spreek op deze blog slash website. Niet dat ik me vereenzelvig met succesvolle acteurs of dolkomische comedians (kijk alstublieft Van der Laan en Woe ♥), maar de zinnen bij foto's, de kleine nietszeggende gedichtjes, de haastig maar alsnog gesublimeerde dagboekteksten, dat alles is op de keper beschouwd toch nooit ik die tegen jullie praat. Maar wie is dat: ik? Je est un autre; idem voor jou; en wat is dat praten? Is overdracht een noodzakelijke voorwaarde voor communicatie? Ik heb drie dagen mijn vader en zijn lieftallige zuster mogen ontvangen in Londenland. We flaneerden door mooie straten, dronken thee, keken etalages. Ik mocht me nog eens het kleine meisje voelen in plaats van de assertieve jonge vrouw die ik hier gedwongen word te spelen (want met spelen stop ik nooit. Behalve nu. Studiedwang xoxo). 

10/5. Hee als jullie het gevoel hebben dat ik na het stoppen van de lessen geen leven meer heb; klopt. Behalve wat vage nachten en toffe koffies weinig vermeldenswaardig. Veel vrienden zijn weggevlogen naar thuisland. Morgen ga ik met Florian parkstuderen, overmorgen een examen falen, dit weekend komt Laure met Amber en volgende week trek ik met Isabel en Sophie naar Duitsland. Ziezo, in 5 lijnen bijgebeend met een mensenleven. #kunnenwe Slaapwel X

(als ik naar buiten kijk zie ik de wereld)




.

5 dingen die je enkel weet als je in Londen woont

1. wolkje aan de lucht. Londense luchten zijn wonderschoon. Smogpartikeltjes (en die zijn er genoeg hier; de mate van luchtvervuiling in Londen is officieel illegaal) kleuren de lucht vreemd genoeg helderder, waardoor diepte en kleuren sterker overkomen.

2. cheers! Waarschijnlijk weet je wel dat Londenaars cheers roepen als ze hun glazen bier in de pub tegen elkaar smijten, maar wist je ook dat je er zo goed als alle andere communicatie mee kunt voeren? Vergeet danku, bye, see ya, ya'r welcome; allemaal verleden tijd. Voor wie een beetje mee wil zijn, is er in het Engels maar één woord, één uitroep: CHEERS!

3. handen af. De metrodeuren in Londen openen vanzelf. Dus nee toerist, het heeft geen zin om op dat knopje te duwen. Correlatie betekent niet noodzakelijk causatie, weet u wel. Het is niet omdat de deuren al elke keer open gegaan zijn dat uw actie daartoe bijgedragen heeft. Learn.

4. groenoranjerooooooooooooooooooooooooooooooooooooood. Goed, ik geef toe: dat Londen geen voetgangersvriendelijke stad is kun je op een citytripje ook al wel vaststellen, maar dat het zó erg is, weet je pas als je hier woont. Niet alleen blijft het licht eerst duizend jaar staan op rood (hyperbool: stijlfigurenopfrissing check), maar als het op groen springt, begint het zo nodig na een seconde alweer hysterisch af te tellen zodat je met bange ogen en grote passen angstvallig om je heen kijkt. Dat is overigens altijd het geval, want mensen die echt op het groene licht gaan wachten, dat zijn -ahum, vergeef me de hoofdstedelijke superioriteitsprofilering- wederom... toeristen.

5. alle kleuren van de regenboog. Over Londenaars wordt vanalles gezegd: ze zouden onvriendelijk, egocentrisch, humeurig en elitair zijn. Maar als dé Londenaar al bestaat, is er één ding dat je er nooit van zal kunnen zeggen: dat hij bang is van een beetje excentriciteit. Op de tube zitten mensen met regenbooghaar, duizendmeterplateauschoenen, paarse glitterschmink en gele boa's vrolijk naast elkaar. Oke nee, niet vrolijk, want de tube is niet bepaald de vrolijkste plaats. Maar laat ons zeggen dat er gewoon geen haan naar kraait.

PS: en kom nou niet aanzetten met dat je deze dingen wel al wist. Of je krijgt een taak op je boekes #hetgeluidshuisforthewin PPS: dat deze tekst niet kan uitgelijnd worden is een steek in mijn hart PPPS: waarom geen info over uw leven Ana. Omdat ik wacht tot dat mij eindelijk eens komt bezoeken PPPS: is dit het einde: deze samenlevingsbepaalde ego-ontevredenheidsnoot? Ja. X

COMING SOON

met het hoofd in de wolken Laure en Amber door Londen loodsen en zomerdagen in München op een balkon chillen KEEP DEZE WEBSITE IN HET OOG voor weeklijsten en foto's xoxo

13-14 mei. Laure en Amber

Het is 20 mei. Anderhalve week is voorbij sinds ik jullie het laatst schreef. Maar een filosofen-geheugen is getraind - denken is toevallig één van mijn specialiteiten - dus haal ik speciaal voor jullie mijn teletijdmachine van stal om samen naar vandaag te vliegen. Vrijdag 10 mei sprong ik met Florian op de tube naar de andere kant van Londen om in een gigantische vliegtuighal examen te gaan afleggen (+ vliegtuigmood: we moesten er 45 minuten op voorhand zijn, intekenen, pennen en studentenkaart in plastieken zak stoppen, identiteitskaart open op tafel, gsm uit of gediskwalificeerd voor alle examens). Maar examen - hout vasthouden slash Insjallah- succes. Na het examen treinde ik huiswaarts, plofte op bed en deed niets. Zaterdag en zondag verwelkomde ik mijn bovenbeste kleine zustertje en haar vriendin. We aten English Breakfast, struinden Londen door, waren trots op onze Griekse en Egyptische godenkennis in het British Museum, zagen zowaar een wonderlijke musical (Kinky Boots, over een schoenenmaker die beslist van herenschoenen op dragqueenlaarzen over te schakelen), aten frozen yoghurt - veggieburgers - Mexicaans, ik bakte pannenkoeken als ontbijt, we shopten vintage, gingen naar een museum waar elke kamer is ingericht volgens de mode van een verschillende tijd en wuifden elkaar uiteindelijk alweer uit in St. Pancras Station. Mooie foto's, mooie tijdjes. 

15-19 mei. Hannover en München

'Was machen sie? Nichts. Ich lasse das leben auf mich regenen'

En mijn familie slash aanhangels waren net het land uit of ik zat zelf alweer op het vliegtuig boven zee. Ditmaal voor een week Duitsland met mijn onafscheidelijke maatjes Isabel en Sophie. 2 dagen Hannover in het appartement van Sophies mama die op huwelijksreis is; 3 dagen op matrasjes in Margo's kamer van Sophies flatshare in München. Het was een feest. Dit waren de hoogtepunten:

  • dom beklimmen met een schuine lift
  • kakelvers vanilleijs in Duitse ijsbar
  • op het balkon bier drinken en de tijd vergeten en de avond wegpraten
  • in absolute duisternis de distinctie tussen lichaam en geest op een nieuwe manier beleven: James Turrell onthoud die naam. Waanzinmuseumervaringen.
  • zwaan die onze frietjes komt stelen
  • mooie combo koffie + wijn + sigarettenrook + parkietengetsjirp in de keuken op bezoek bij Sophies papa
  • QUOTE VAN DE DAG Isabel over een vakantiejob: "Ja, je weet wel, als iedereen in het begin van de zomer zo kinderfeestjes doet in z'n privézwembad en dat er dan zo een lifeguard is om ze in de gaten te houden" (eu nee)
  • staren hangen chillen praten in het museum op witte stoelen naast duizend megafoons die allemaal tegelijkertijd dadagedichten van Kurt Schwitters uitroepen
  • München door met de fiets, zomerdromen
  • een hele avond/nacht chillen in het gras langs het water, 28 graden bakken
  • gegrilde kaas krijgen van onze buren + vuur lenen + uiteindelijk hun grill gebruiken omdat we die van ons niet aan krijgen, socializen en frisbeeën met strangers
  • prosurfers kijken bij de surfersgolf in de ijsrivier
  • in het gras in de Hofgarten met Isabel heerlijk knalgeel groentenbrood eten
  • reflecteren op de evolutie in onze vriendschapsdynamieken
  • koreaanse noedels in onfancy fancyheid
  • een gave ring in Oxfam op de kop tikken voor 2 euro
  • Twombly museum omvallen bij reuzewerken van kindergekrabbel en rozen die geen rozen zijn + een uur ronddralen in de museumshop gezellig zijn met de museumshopmeneer tot de regen voorbij is
  • in graaf café al Sophies vrienden leren kennen: Cemre, Florentine, Julia, Juliana, Daniël, Margo, Shanza. Mee naar kot, balkonavond slappelach, toekomstplannen

Het was een schone week, maar - vooral - aan de mooiste liedjes komt een einde. Slaapwel X

Mijn laatste dagen in Londen: zaterdag en zondag studeren, maandag examen en de dag weghangen in een park afscheid nemend van de Londense skyline (zie hieronder voor uitzichtfoto); vandaag flaneren door de koninklijke botanische tuinen; ik zag de oudste potplant ter wereld en de langste aan twee zijden met bloemen aangelegde laan. We lachten, droomden en huilden één traan bij het afscheid aan het station en toen maakte ik met Florian groentenlasagne en keek nog eens uit het raam en dat was mijn laatste Londendag.











Vaarwel Londen


Open einde.


Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin